چگونه ستاره خورشيد متولد شد؟

ميليون ها سال پس از آن كه ابر نبولا شروع به فشرده شدن كرد و به ديسك در حال چرخش عظيمي تبديل شد، مركز ديسك تبديل به توده متراكمي شد. چون بيشتر مواد ابر نبولا به طرف مركز ديسك كشيده مي شدند. همين طور كه اين توده مركزي بزرگ مي شد دمايش هم افزايش می یافت. اتم ها در اين منطقه مركزي به هم نزديك تر مي شدند و همچنان ديسك به چرخشش ادامه مي داد وسريع تر و سريع تر مي چرخيد. در نهايت هسته ديسك به نقطه بحراني رسيد و شروع به سوختن كرد. همجوشي هسته اي شروع شد وستاره اي به نام خورشید متولد شد.

در واقع وقتي دما به حدود 27 ميليون درجه فارنهايت رسيد، همجوشي هسته اي در هسته خورشيد شروع شد. اين واكنش هسته اي باعث شد كه اتم هاي هيدروژن به اتم هاي هليوم به اضافه انرژي تبديل شوند. توليد اين انرژي مانع ازانقباض وبه هم فشردگي بيشتر خورشيد مي شود.

در نهايت خورشيد ثبات پيدا كرد و به يك كوتوله زرد تبديل شد كه قرار بود ده ميليارد سال به همين شكل باقي بماند. بعد از اين ده ميليارد سال سوخت هيدروژن خورشيد كم كم كاهش پيدا مي كند و خورشيد به طرف مرگ پيش مي رود. تا کنون پنج میلیارد سال از عمر خورشید سپری شده است.

 سياره ها چگونه تشكيل شدند؟

چنان كه گفتيم تراكم مواد در ميانه ديسك از همه جا بيشتر بود. در نتيجه گرد و غبار و اشيائي به ابعاد سنگ ريزه در همين منطقه ميانه ديسك با هم برخوردكردند و به توده هاي بزرگ تر و بزرگ تري تبديل شدند. در نهايت اين توده ها سياره هاي خاكي يعني عطارد، مریخ، زمین و ناهید را به وجود آوردند. 

اما دورتراز خورشيد آنقدر سرد بود كه آب يخ مي زد. در اين جا قطعات ريز يخ به هم برخورد كردند. گاز و گرد وخاك را هم به داخل خود جارو كردند و تبديل شدند به غول هاي گازي يعني مشتری، زحل، اورانوس و نپتون. اورانوس و نپتون كه از مركز متراكم ديسك دورتر بودند كوچك تر از دو غول گازي دیگر شدند.

بيشتر گاز و گرد وغبار در وسط ديسك در حال چرخش جمع شده بود. نظريه             شبه سياره ها چه هستند؟          نبولا مي گويد كه ابتدا خورشيد در وسط اين ديسك تشكيل شد. بعد از تشكيل خورشيد باقي مانده گرد و خاك و گازهايي كه به داخل خورشيد مكيده نشده بودند به چرخششان ادامه دادند. ذرات باقي مانده داخل ديسك به هم برخورد كردند و به هم گير كردند و چسبيدند واشيائي به اندازه سيارك ها را تشكيل دادند. اين اشياء شبه سياره ناميده مي شوند.

بعضي از اين شبه سياره ها با هم تركيب شدند و به نه سياره بزرگ تبديل شدند. بقيه شبه سياره ها، ماه ها، سیارک ها و شهاب سنگ ها را درست كردند كه همگي در همان مسير اوليه حرکت (مسیر موقعي كه در داخل ديسك بودند) و كم وبيش در همان سطح صاف و هموار دور خورشيد مي گردند. دليلش هم اين است كه آنها اصولاً از يك ديسك صاف و تخت به وجود آمده اند.

برخي ازموادي كه در داخل ديسك به هم برخورد كردند, ساختمان ذراتي را تشكيل مي دهند كه ما امروزه روي كره زمين داريم. اين مواد شامل مواد معدني، آب و مولكول هاي آلي مثل متان هستند.

 چگونگی شكل گيري منظومه شمسي

 از آنجايي كه ما در داخل كهكشان راه شيري هستيم

و هرگز يك فضاپيما را به خارج از كهكشانمان نفرستاده ايم،

هيچ عكسي از كهكشان راه شيري نداريم. تنها داده هاي

 راديوتلسكوپ است كه به ما اجازه مي دهد درباره كهكشان

 راه شيري مطالبي بدانيم.

بازوهاي کهکشان راه شيري به نام صورت هاي فلكي كه در مسير ديده مي شوند، نامگذاري شده اند. بازوهاي اصلي كهكشان راه شيري بازوي پرسئوس perseus ، بازوي ساگيتاريوس ، بازوي سنتاروس centaurus و بازوي سيگنوس هستند. منظومه شمسي ما در بازوي كوچكي به نام اوريون اسپور (orion spur) قرار دارد. برآمدگي مركزي کهکشان راه شیری, شامل ستارگان پير و حداقل يك سياهچاله است. ستارگان جوان تر همراه با گرد و غبار و گازي كه ستارگان جديد را تشكيل مي دهند در بازوها قرار دارند. Sagittarius

شكاف يا بريدگي بزرگي در كهكشان راه شيري وجود دارد كه در واقع يك سري از ابرهاي گرد و غباري تاريك و نامشخص در كهكشان راه شيري ست. اين ابرها از صورت فلكي ساگيتاريوس تا صورت فلكي سيگنوس گسترده شده اند.

كهكشان راه شيري فقط يكي از كهكشان ها در گروهي از كهكشان ها به نام گروه محلي ست. گروه محلي كه كهكشان ما در آن واقع است، شامل سه كهكشان بزرگ و 30 كهكشان كوچك تر است. كهكشان ما در اين گروه بعد از كهكشان اندرومدا (Andromeda) از همه بزرگ تر است. اما به نظر مي رسد كه كهكشان ما از همه متراكم تر باشد. كهكشان اندرومدا از كهكشان بزرگ ديگر به ما نزديك تر است و حدود 9/2 ميليون سال نوري از ما فاصله دارد. ولي تعدادي از كهكشان هاي كوچك به ما خيلي نزديك تر از اين كهكشان هستند.

در داخل گروه محلي، كهكشان راه شيري با سرعت حدود 300 كيلومتر در ثانيه  به طرف صورت فلكي ويرگو (virgo) حركت مي كند. كهكشان راه شيري همراه با ديگر كهكشان هاي گروه محلي (گروه محلي كهكشان هاي نزديك به هم هستند كه هماهنگ با يكديگر حركت مي كنند) سفر مي كند.

هارلو شاپلي (نوامبر 1885 تا اكتبر 1972) ستاره شناسي آمريكايي ست. وي اولين كسي بود كه اندازه كهكشان راه شيري و موقعيت ما در كهكشان را تخمين زد (در حدود سال 1918).

 http://starsnayer.blogfa.com/